اکثر هنرجویان و دانش آموزانی که برای اولین بار پیانو می خوانند، دانش کمی در مورد نحوه تمرین یا یادگیری ساز دارند، بنابراین داشتن دانش کافی و دیدگاه کلی در مسیر پیش رو می تواند به آنها کمک کند تا در مسیر حرکت کنند لطفا تا جایی که می توانید کمک کنید. در این صفحه سعی کرده ایم تا حد امکان این مشکل را برطرف کنیم.
1- نظریه موسیقی
محور تئوری موسیقی بحث ماهیت، اصول و قواعد موسیقی و نحوه خواندن، نوشتن و اجرای موسیقی است. هر کسی که در صنعت موسیقی کار می کند باید تئوری موسیقی را بیاموزد. با به کارگیری دانش تئوری موسیقی همراه با فعالیت های عملی، دانش آموزان می توانند انتظار پیشرفت پایدار را داشته باشند.
خوشبختانه کتاب های مختلفی در زمینه تئوری موسیقی در کشور ما منتشر شده است که هنرجویان می توانند به تنهایی یا زیر نظر استاد آن را بیاموزند. از بین کتاب های منتشر شده در ایران، کتاب تئوری موسیقی نوشته پروفسور پورتاب را به ویژه دوست دارم. اگرچه این کتاب ساده و روان است، اما تقریباً هر موضوعی در تئوری موسیقی را پوشش می دهد و می تواند مرجع کاملی برای دوستداران موسیقی باشد.
2-سلفاگو
اصطلاح سولفژ ممکن است برای بسیاری از مبتدیان ناآشنا باشد. معنای این کلمه خواندن موسیقی است. در این قسمت هنرجو با اصول نت خوانی به صورت خوب و کاربردی آشنا می شود.
برای خواندن و نوشتن نت ها از خط یا خط موسیقی مخصوص استفاده می شود که همه هنرجویان باید اصول هارمونی را بیاموزند. ردیف موسیقی ابزار و الفبای آموزش موسیقی است که از نشانه ها و قواعد آن مانند هر ردیف دیگری استفاده می کند. از آنجایی که یادگیری و تسلط بر این خط مستلزم تمرین زیاد و همچنین زمان کافی برای موفقیت در موسیقی است، این هنرجویان باید از همان ابتدا یادگیری خط نت را در اولویت اول خود قرار دهند.
سلفژ از دو بخش تشکیل شده است:
الف) سولفاژ اربا پارلاتی
هدف از این بخش سلفژ آشنایی دانش‌آموزان با نت‌های موسیقی (از کم تا کم در محدوده صوتی-موسیقی)، درک ریتم و استاد خواندن، قوی (خواندن) و سرعت خواندن بینایی است. نمایش یادداشت های مطلوب
ب) سولفژ آوازی یا کانتاتا
قسمت آوازی سولفژ آموزش گوش هنرجو از نظر آوایی و درک صدا و همچنین آموزش خواندن و خواندن صحیح نت های موسیقی است.
با توجه به اصول آهنگسازی، سلفژ یکی از اساسی ترین و تاثیرگذارترین قسمت ها برای آموزش یک خواننده یا ترانه سرا است. بنابراین ناآگاهی هنرجو با این قسمت باعث کاهش مبانی آموزش موسیقی در او می شود.
3- تمرینات فنی
هدف از تمرینات فنی رفع نواقص قدرت اجرایی دانش آموز است. این ضعف های ساز پیانو ممکن است شامل کندی، ضعف انگشتان به ویژه انگشتان دست چپ، در نواختن سریع و روان قطعات، عدم هماهنگی بین دو دست، ضعف در تشخیص و هماهنگی ضرب و ریتم و ... باشد. . اضافی. بسته به سطح نوازندگی هنرجو، تمرینات فنی مناسبی وجود دارد که به شما امکان می دهد با تکنیک نواختن پیانو آشنا شوید. این تمرینات با صلاحدید استاد توسط دانشجو بررسی می شود.
4 - قطعه
اثر یا آهنگ، اثر یک آهنگساز است که برای وسیله یا ساز شخصی ساخته شده است. هدف اصلی از آموزش یک نوازنده اجرای این قسمت است. برای هنرجوهایی که به سطح نوازنده رسیده اند ممکن است نوع طبل اهمیتی نداشته باشد و در واقع این هنرجویان می توانند طبل مورد نظر خود را با توجه به سلیقه و روحیه خود انتخاب کنند. اما برای دانش آموزان در مرحله یادگیری، انتخاب قطعات باید با سطح بازی آنها مطابقت داشته باشد. viola-music.com
از آنجایی که آهنگسازان معمولاً هنگام خلق آثار خود اهداف آموزشی خاصی در ذهن ندارند، ممکن است آثار آنها برای آموزش به دانش آموزان مناسب نباشد. بنابراین، نوازندگان و نویسندگان کتاب‌های راهنمای موسیقی، معمولاً برای بهره‌مندی از این گونه قطعات، آنها را ساده میکنند تا معنای قطعه آسیب نبیند. به چنین قطعاتی ساده شده می گویند. مثلاً نمی توان قسمتی از سمفونی پنجم بتهوون را با پیانو و برای هنرجوئی که در مرحله آماده سازی است اجرا کرد. چون این قطعه برای یک ارکستر بزرگ نوشته شده است نه برای یک ساز. در اینجا علاوه بر ساده سازی، باید آهنگسازی را به گونه ای تغییر داد که برای اجرای پیانو مناسب باشد و در عین حال شنونده را به یاد سمفونی پنجم بیاندازد.
در هر جلسه آموزشی، معلم آهنگی را انتخاب می کند که متناسب با توانایی دانش آموز باشد. اگرچه نمی توان درخواست دانش آموز برای یادگیری آهنگ مورد علاقه اش را معلم نادیده گرفت، اما باید به خاطر داشته باشد که اگر قسمت درخواستی در حد توان او نیست، باید سعی کند به هر نحوی این کار را انجام دهد و نگرفتن نتیجه خوب می تواند نتیجه را کاهش دهد. انگیزه یادگیری و اعتماد به نفس او می تواند او را از ادامه تحصیل در موسیقی باز دارد.
5- روش آموزش:
برای یادگیری و تسلط بر یک ساز، روش ها و تمرین های خاصی وجود دارد که مخصوص آن ساز طراحی و نوشته می شود و به این تمرین ها متد می گویند. روش ها تمامی دروس و مفاهیم تحصیلی را در قالب تمرین های مشخص و هدفمند به دانش آموزان آموزش می دهند. همچنین روش ها سطوح یادگیری متفاوتی دارند و بسته به سطح بازی دانش آموز روش های مختلفی نوشته می شود. روش‌های جامع و کامل‌تر معمولاً به صورت دوره‌ای تنظیم می‌شوند و دانش‌آموزان را از سطوح مبتدی و پایه به سطوح پیشرفته و پیشرفته راهنمایی میکنند. در این نوع رویکرد، به طور معمول به تمام نیازهای یادگیری دانش آموز، از جمله نت خوانی و تکنیک پرداخته می شود. در نظر گرفته شده است
روش های طراحی شده برای شروع آموزش پیانو باید شامل تمام عوامل فوق باشد. بدین معنا که علاوه بر آموزش نت و مفاهیم آن، به تدریج پایه یادگیری و تسلط بر ساز را در هنرجو تقویت می کند. از آنجایی که در بیشتر موارد آموزش موسیقی از سنین پایین شروع می شود، این روش ها باید به گونه ای طراحی شوند که بتوانند با هنرجو ارتباط برقرار کنند. استفاده از قطعات آشنا به گوش کودک همراه با تمرینات فنی، استفاده از اشکال و تصاویر مناسب (در صورت امکان رنگی) و چاپ خطوط واضح و بزرگ یادداشت از ویژگی های یک روش خوب برای شروع است.
از آنجایی که فرآیند یادگیری یک ساز به ویژه پیانو که دارای زمینه آموزشی عالی است می تواند هنرجو را خسته کند، نویسندگان روش ها سعی می کنند تمرین های آموزشی را با قطعاتی که به گوش هنرجویان آشناست، با زیبایی و جذابیت ترکیب کنند. کار به گونه ای باشد که به قطعه اصلی آسیبی وارد نشود و اهداف آموزشی روش محقق شود. معمولاً دانش آموزان به خصوص کودکان بیشتر به راه هایی که به صورت ترانه است علاقه دارند. ضمناً با افزایش سطح نوازندگی دانش آموزان، معلم قطعاتی را در قالب آهنگ انتخاب می کند و با توجه به مهارت دانش آموز در اختیار دانش آموز قرار می دهد تا دانش آموز تشویق لازم را برای ادامه کسب کند. در جاده این اثر علاوه بر افزایش علاقه و ذوق هنرجو، او را با آهنگسازان و سبک های مختلف هنری نیز آشنا می کند.
پیشرفت دانش آموز تا حد زیادی به میزان تمرین و روشی که برای تمرین انتخاب می کند بستگی دارد. پس از انتخاب و پیشنهاد روش یا قطعه مناسب توسط مربی، مطالب آموزش داده شده در هر جلسه آموزشی باید توسط هنرجو تمرین و به طور مرتب تکرار شود. برای پیشرفت بهینه، تمرین به تنهایی کافی نیست، بلکه نحوه تمرین بسیار مهمتر است.
سطح یک بیشتر کمک راننده های الکترونی را که امروزه در خودرو های جدید وجود دارد پوشش می دهد . این سطح شامل کروز کنترل انطباقی ، ترمز خودکار اضطراری و حتی کنترل الکترونیکی تعادل. طبقه بندی سطح یک خودرانی کمک راننده های الکترونیکی هستند که همچنان نیازمند راننده هستند تا کنترل اصلی وسیله نقلیه را داشته باشد. نکته مهم در اینجا این است که هدایت و کنترل سوخت به طور پیوسته به عهده راننده می باشد.
به علاوه ، سیستم های کمک راننده الکترونیکی مستقل از هم کار می کنند. این به این معنی است که خودرو با کروز کنترل انطباقی تثبیت شده است و نگه دارنده لاین فعال یک سری از سنسورها را دارد که که سرعت وسیله نقلیه را با توجه به اینکه چه چیزی در مقابل وجود دارد تنظیم می کند، حال دسته ی دومی از سنسور ها و قطعات الکترونیکی خودرویی را که از لاین خارج می شود را تشخیص می دهد و آن را هدایت می کند. در اصل اگر کروز کنترل ترافیک کند مقابل خودرو شناسایی کند ، نگه دارنده لاین نمی تواند تغییرات لاین را در همین زمان تغییر دهد. چون گروه مختلفی از سنسور ها با هم کار نمی کنند.
پارک خودکار نوع دیگری از سطح یک خودرانی می باشدف زیرا راننده میزان سوخت ورودی را در حین هدایت خودکار خودرو کنترل می کند;همچنان برای توقف و شروع نیاز به راننده است تا از برخورد با وسیله های اطراف جلوگیری کند.
سطح دو: کاربرد ترکیبی خودرانی
نمونه: راننده اتوماتیک Tesla ، کمک راننده Volvo
تولید کنندگان هم اکنون به سطح دوم از خودرانی برای محصولات خود دست یافته اند. NHTSAسطح دوم خودرانی را ، تکنولوژیی تعریف می کند که می تواند در موقعیت های خاص کنرل را به دست بگیرد. اما همچنان از راننده انتظار می رود که به مسیر توجه کند و قادر باشد کنترل با توجه کم یا بدون توجه به دست گیرد. ترکیب حداقل دو دسته از فناوری (به طور مثال میزان سوخت ورودی و هدایت ) مسئول ادامه حرکت خودرو هستند و با هم کار می کنند تا کنترل را به دست گیرند.
شرکتی که در این زمینه پیشگام بوده Tesla است ، با سیستم راننده خودکار (Autopilot)خود . حال نام راننده خودکار سیستمی را پیشنهاد می دهد که می تواند کنترل کامل خودرو را به دست گیرد . حقیقت این است که نیاز به وجود راننده همچنان وجود دارد تا به مسیر توجه داشته باشد . Tesla اطمینان می دهد که این فرایند تنها با فشار دادن چند دکمه هشدار و تایید پیش از کنترل خودکار انجام می شود.
آخرین سیستم کنترل از راه دور پارک کردن BMW نوعی از سطح دو خودرانی می باشد . این فناوری در آخرین سری ۷ عرضه شده است ، و به راننده اجازه می دهد تا خودرو را از خارج را روشن کند ، در دنده قرار دهد و به حرکت درآورد تا آن را در فضای پارک قرار دهد یا آن را خارج کند . سنسور های پارک کردن از برخورد خودرو با موانع جلوگیری می کند، و تنها کنترل دستی راننده ، کنترل میزان سوخت می باشد .
با وجود اینکه این سیستم ها بسیار پیشرفته هستند ، کاستی های خود را دارند . آن ها بر گروهی از سنسور های پیشرفته تکیه کرده اند که مسیر پیشرو را می خوانند ، سنسور هایی شامل علامت گذارنده مسیر ، محدود کننده سرعت و دیگر چیزها .اما آن ها فقط به اندازه ای کارکرد دارند که می توانند ببیند . چشمان بشر بسیار بهتر می تواند مسیر را تشخیص دهد در صورتی که مسیر تخریب شده باشد . در حالی که بسیاری از این سیستم ها در آب و هوای نامساعد بی کاربرد می شوند; به طور مثال در برف و باران سنگین که سنسور های انها پوشیده می شوند.
سطح سه: خودرانی محدود
نمونه: آئودی A7 رانندگی بر اساس مفهوم سرنشین
گام بعدی که بسیاری از خودروسازان به نمونه هایی از آن دست یافته اند سطح سه خودرانی می باشد. آن بسیاری از وظایف راننده را با قطعات الکترونیک انجام می دهد . اما راننده همچنان نیاز خواهد بود تا در صورت لزوم دخالت کند. به هر حال این سطح از خودرانی باید به راننده هشدار های کافی را بدهد تا تا در شرایط بحرانی که نیاز است کنترل کنند.
در سطح سه کنترل میزان سوخت، ترمز ها و هدایت به صورت الکترونیکی کنترل می شود و می تواند لاین را تغییر دهد و حتی در ترافیک توقف کند. همچنان، این نوع از خودرانی هم اکنون در مسیر هایی خوب کار می کند کا فاقد عابرین پیاده زیاد ، خودروهای پارک شده ی زیاد و دیگر موانع هستند . تولید کنندگان بر روی اصلاح این تکنولوژی پیش از اینکه گام بعدی وارد جاده ها شود تمرکز کرده اند .
نمونه اخیر این سطح سیتم رانندگی بر اساس مفهوم آئودی می باشد که در مدل A7 Sportback آزمایش کرده ایم. به راننده اجازه می دهد دست های خود را برای مدت طولانی از روی فرمان بردارد و خودرو هدایت و سرعت را در تمام سیر کنترل می کند . همچون سطح دو خودرانی دارای نقص در هوای نامساعد می باشد .، اما سیستم هشدار های بسیاری را در هنگام ناتوانی سیستم خودران خودرو به راننده می دهد.
سطح چهار: رانندگی کاملا خودکار
نمونه: Google car , Volvo Drive Me
بالاترین سطح رانندگی خودران سطح چهار می باشد. تعریفی که NHTSA برای رانندگی کاملا خودکار دارد بسیار خلاصه تر از دیگر سطح ها می باشد ; بخش الکترونیک خودرو تمام کارکرد های رانندگی و مشاهده مسیر را در تمام مسیر انجام می دهد.
اینطور که در NHSTAراننده تعریف می شود, در برخی از ایالت امریکا شخصی است که سیستم خودران را فعال می کند حتی اگر در خودرو نباشد . تاکنون هیچ تولید کننده ای سیستم خودران بدون سرنشین را تولید نکرده است و تمام خودرو های خودران مجموعه کامل کنترل ها را برای فردی که در مواقع اختیاری در دست بگیرد فراهم کرده است . تولید کنندگان معتقدند خودروهای کاملا خودران بدون هیچ پدال و فرمان تولید خواهد شد اما نه به زودی .
در حالی که گذر بین سطح ها بسیار آسان است قدم برداشتن به سوی سطح ۴ بزرگترین گام می باشد ، زیرا نرم افزار هایی نیازمند است تا توانایی خواندن و تفسیر کردن اطراف را با سرعت مغز انسان داشته باشند . و این نیازمند آن است که تفاوت بین انواع موانع و موقعیت ها معلوم شود .
دولت ها نیازمند خواهند بود تا اطمینان دهند که راهنما های خودرو های خودران در تمام جاده ها نصب شوند. ضمن اینکه سیستم الکترونیکی قادر باشد تا در تمام آب و هوا ها کار خود را انجام دهد. که به احتمال زیاد به کمک یک عامل تصادفی که سیستم الکترونیک به تواند با آن مطابقت کند انجام می شود . در نتیجه زمانی که که تولید کنندگان آواز تولید خودرو های تمام اتوماتیک را سر می دهند همچنان چندین سال از صحنه نمایش اصلی دور هستند.
مراجعه به مرجع: https://tayer.ir/2411/autonomous-cars/